یا ربّ
تا حـرف اَزنى مِه از سخن بیـــــزارُم
تــا ساکتى تو٬ مِـه طالبِ گُفتـــــارُم
از غم چه بِگْم که داخلى غَرکُم مِـــه
از خُم چه بِگْم که خارج از دَرکُم مِـه
بى مِه تو بِگْه که مِه کى یَم، نافهمُم
عمرى مِــه بدنبالِ چى یِم، نافهمُـم
از دسـتِ خُـــدُم یَه عُمریِــن حیرنُــم
ســرگشته تِر از آدمِ ســرگردُنُــــم
شُو تا به سحر همیشَه مِـه نـــالُنُـم
خُــم هم دِگْه خستَه بودُم از کارُنُـم
بـى اهل و عیالُم همَه گیچ اُمکِــردِن
اى زنـــدگیُم فــداى هیـــچ اُمکِـردِن
زنـــدُنى زنـــدُنِ زَمُــن بــودَم مِـــــه
از دسـتِ خـدا هـم نَگْــرُن بودَم مِـه
یــا رب تـو بُـــدو دواىِ دردُم هـــادَه
نـادِى تــو دوا بُــدو تـو مـرگُم هـادَه
* متن شعر از زنده یاد صالح سنگبر - برگزیده از کتاب [کغـار] *
پ.ن ۱: (خلاصه ی ....تلخ از سنگبر)
از خاک شدن شاعر، شاعر نمی‌روید. پس، در خاک شدن شاعر، از در خاک شدن برگ جان‌گدازتر است. برگ را، در بهارانی دیگر، جانشینی هست. شاعر را اما...
سنگبر عاشق زند‌گی و انسان و فرهنگ و مردم خود بود . اما شاعران و هنرمندان که هم اکنون در کنار ما نیستند٬ تحت چنان فشارهای روانی و حسی و حتى مالی قرار گرفته بودند که در میانه‌ی راه آفرینش ادبی، چنین جوان، چنین تلخ ما را تنها بگذارند؛ چون صالح سنگبر، عرصه را چنان تنگ ببیند که، در وطن ، خود را به دست خود آسوده کنند. [او رفـــت...] ٬
در این مملکت وارانه در وادى قدرت حکومت ها همه سرگردان و متحیرند تا اینکه ببینند سرنوشت فرهنگی تا کجا با آنها قدم می زند!!!!
پ.ن ۲: (درگذشت تلخی دیگر...)
پاییز فصل برگ‌ریزان است. برگی که در بهاران روییده و در تابستان جلا یافته، در پاییز بر زمین می‌‌ریزد. برگهایی که بر زمین ریخته و زیر قدمهاى انسانها له له شده اند .....
دیروز جامعه ی علمی هرمزگان یکی از مفاخر خود را از دست داد.....درگذشت [پروفسور محمد خشنودی] که عاشق زند‌گی٬ انسان٬ و علم و فرهنگ مردم خود بود ٬ به عموم جامعه ی علمی تسلیت می گویم ....