چهِ اُمیدُنِ مَحالى

عُمرت اَ بیست سال وا سَر بو

وا یَه دُنیا بى خیالى

چه لطیفَه مِثلِ بارُون

اِز خیالِ تیرهَ خالى 

یَکرو یَک دُنیایى تَستَه

وا هِزار اُمید سادهَ

تو خیالِت غایَهْ خُوء

بَى خُو صَد وَعدَه تَدادَه

شُو و تِرسِ اَسبِ بى سَر 

تو کَسودَنگـُنِ بازیگیر

تو کُلودَنگـُن تَگردى

وا هواىِ چوکٍ بَنجیر

چه خَوش هَستَه بَندِر اُنروز

وَقتى کِه هَفت سالِت هَستهَ 

وا تَمومِ کوچکى خُو

هَر یَه دُنیا مالِت هَستَه

شُو و وا گپ گلازِنگ

تانِشت و تا گٍفتَه سینگـُو  

شُوقِ دیدِنِ پریزاد

اِیگفتَه اَز چشمُونِت خُو

حِسِ پاکٍ اَولین عِشق

تُو حُلولِ قَلبِ گرمِت

اَولین تَکوُن سینَه ت  

اَولین اِحساسِ شَرمِت

کاش مِثِ اُن سالُن خَوش

سَر مَکِه وا بى خیالى

کاشکه بازَم چوک مَبودَه 

چهِ اُمیدُنِ مَحالى 

چهِ اُمیدُنِ مَحالى

                                       (ترانه هاى کوچک عبدى – گزیده بومى سروده هاى عبدالرحمان محب)  

عبدالرحمان محب در کتاب فوق الذکر نوشته  : این ترانه را در منزل مرحوم ابراهیم منصفى نوشته است و در حضور مرحوم نیز آن را اجرا کرده . وقتى مرحوم منصفى این ترانه را شنید اشک در چشمانش حلقه زد . این ترانه را بسیار دوست داشت . همچنین عبدالرحمان محب این ترانه را در اختتامیه درگذشت مرحوم در سال ۱۳۷۷ بنابه درخواست دوستان آن را مجددا اجرا کرد .  

من هم با عبدالرحمان محب هم آواز می شوم و می گویم ...کاش الان چند سال پپش بود و من یک دخت بیست و ... ساله بودم باز هم یکى دیگر از هزاران آرزوى محال محال محال ...   

پ.ن: تشکر از دوست عزیزم برای اهدا کتاب ترانه های کوچک عبدی و کتاب ماتیسن !